464*گلنسا

گلنسا

(در سوگ گلنسا ساغندی از زبان فرزندش هوشمند)

   مادر تو که رفتی‌ از برِ ما

 غم‌ ریخت‌ غبار بر سرِ ما

 از خانه‌ چو پا برون‌ نهادی‌

 از لانه‌ پرید مرغ‌ِ شادی‌

 پرگشت‌ فضای‌ِ خانه‌ از درد

 صد مرثیه شد ترانه از درد

 کوچی‌ همه‌ از جهان‌ گذشتن‌

 بی‌ هیچ‌ امیدِ بازگشتن‌

 بودی‌ تو قرارِ محفلِ‌ ما

 گهواره‌یِ‌ کودکِ‌ دلِ‌ ما

 دل‌بستگیت‌ برای‌ِ ما بود

 دهلیزِ دل‌ تو جایِ‌ ما بود

 هم‌ جام‌ِ بلورِ ما تو بودی‌

 هم‌ سنگ‌ِ صبورِ ما تو بودی‌

 می‌ریخت‌ به‌ گوشِ‌ ما نوایت‌

 موسیقی‌ِ صادقِ صدایت‌

 صد نغمه‌یِ‌ پاک‌ِ هم‌نوایی‌

 در گوشه‌یِ ‌باغِ‌ آشنایی‌

 زد برزن‌ِ عیش‌ طاقِ ماتم‌

 در خانه‌ دوید سایه‌یِ‌ غم‌

 رفتی‌ و پناه‌ِ دیگرم‌ نیست‌

 می‌بینم‌ و هیچ‌ باورم‌ نیست‌

 تو مادر ما، گل وفایی

 یک گل که به نام گلنسایی

 

محمد مستقیمی – راهی